هر وقت رضو از تو حیاط رد میشد به آننگاه میکرد. عاشقانه نگاهش میکرد.
بارها به انار گفته بود "بالاخره یه روز میکَنم میخورمت".رضو نگاهی به بالای شاخه به انار کوچولو انداخت.
جلو رفت پاورچین پاورچین. انار کوچولومیخندید آفتاب ترکانده بودش.
دانه ها دندانهای کال و سفیدش از لایپوست سوخته و ترک خورده دیده میشد.
خنده اش دانه هایش بیشتر دل رضو را به خود کشید. دوید بی ترس و ازدرخت بالا رفت.
درخت تاب سنگینی رضو را نداشت خم شد.
رضو از خم شدن درخت نترسید. خودش را بالا کشید. درخت خم تر شد رضوبالاتر رفت. نترسیِ عجیبی پیدا کرده بود. دست از جان شسته بود.
دست برد شاخه ای را که انار کوچولو و خندان رویش جا خوش کرده بود پایینکشید.
انار پایین آمد. پشت چند برگ قایم شد.
یک دست رضو به تنه درخت بود و دست دیگرششاخه را پایین کشید. انار پایین بود. رو به روی صورتش.
رضو دهانش را تا آنجایی که میتوانستباز کرد و به طرف انار برد. انار از دهانش می گریخت شاخه تکان می خورد
و انار میلرزید و می گریخت و با لبهاش بازی میکرد. عاقبت رضو آن رابا دندان گرفت کشید و کند.
شاخه هم از بیخ شکست
پ.ن1: وقتی کتاب میخونی میری به دههپنجاه
روستاهای کرمان
همیشه بابا میگفت اصل تریاک بخوای بایدبری کرمان
کلا تو کار موادن. فکر میکردم یک چیزیشنیده و میگه.
اما توی کتاب اکثر شخصیتها معتاد و تریاکیبودن
فرقی نداشت پول دار یا فقیر . مادر ۱۳ساله ای که چون شیر نداشت به بچش بده
یک حبه تریاک میذاشت توی دهن بچه کهساکت بشه .
قالیباف خونه هایی که سهم بچه هایی بودکه یا پدر نداشتن که خرجی بده یا داشتن و برای پول بیشتر
بچه ها رو میفرستادن پی کار.
درسته کار عار نیست اما توی این قالیبافخونه ها بچه ها علیل میشدن و بهشون میشد
توی کثافت میخوابیدن و اخر سر هم یک تیکهنون مثل حیوون مینداختن جلوشون.
اینقدر فضای قالیباف خونه رو خوب توصیفکرده که حس میکنی کنار نقش گوها نشستی و نقش
زدنشون میبینی .
نخودی پیش اومد چهره ای به دوتارفت.لاکی پیش اومد.سرمه ای جای خود.
دستهای لاغر و رگ رگی و سیاه و زردوکشیدهبی خون
نخها رو به جلو میکشن.
قالیهایی که با گرسنگی و بی خوابی وبادستهای بی جون بافته میشن و قالیبافهایی که از هرچی قالی
و قالیبافی و قالیبافخانه بدشون میاد واز انها که
با کفش روی قالی راه می روند
پ.ن2: هوشنگ مرادی کرمانی کارش درستهنمونه بارزش قصه های مجید.
کتاب نه تر و نه خشک و خمره رو هم خوندم عالین به خصوص روایتگری وتصویر سازیشون.
پ.ن3: ترغیب شدم برم قالیبافی یادبگیرم:/
یکسال منتظر بودم که این ایام برسه و برم کربلا.
حتی قبل شروع دانشگاه رفتم پاسپورت هم گرفتم
اما.
هزار جور برام فلسفه چیدن ک نرم.
من آدم وسواسی ام البته کمی. از لحاظ جسمی قوی نیستمکم خونی دارم و پلاکتهای خونم پایین.
سیاهی دور چشمام جدیدا بیشتر شده.
همینها شد سنگ واسه نرفتنم.
ک دیوونه شدی مگه!؟
میخوای خودت از بین ببری !؟
اونهایی که میرن سالمن.
اونجا بری نمیتونی زیارت کنی.
از همه جا میان و مریضی زیاد.
غذاهاش معلوم نیست چی باشه.
جای خواب ندارین ک.هرجا رسید باید بخوابین.
شلوغ و اکثرا مردها هستن و مناسب برای حضور خانمها نیست.
.
.
.
.
.
من بودم با این همه دلیل و منطق که حق نداری بری!
بابام هر سری با شوخی شوخی مخالفتش میگفت!
اما سری آخر خییلی جدی گفت: نه عقلت کمه؟
.
.
.
من تسلیم شدم و نرفتم و فقط حسرتش موند رو دلم
هیچ کس منو درک نمیکرد.من این شرایط میدونستم.اما واقعا به این سفر احتیاج داشتم.
به تحمل سختی هاش به رنج راهش.
به لذت و شیرینی همراه شدن با یک عده عاشق
به حسی که وقتی به کربلا میرسی و مداحی معروف زیر لب زمزمه میکنی: ستون ۱۴۰۰یعنی سلام آقا.
بعدش با خودت بخونی رسیدیم نگاه کن گنبد و گلدسته هارو.
چه دلداری همه اینجا دلدارن
چه درباری همه رو خاک افتادن
چه زواری به عشقت نوحه سر دادند.
.
تو راه با خودت خلوت کنی و فکر کنی و حساب کنی
تا الان با خودت چند چندی! عهد ببندی برای تغییر
حال و هوای موکب دارا و خادمها رو ببینی.
حال و هوای مردمی که از همه جای دنیا اومدن یا به
خاطر عشق حسین یا کنجکاوی ک چه خبر.
حال و هوای اشکهای یهویی ک سرازیر میشه.
شاید این وسطها روی ماه امام زمانت هم دیدی
و پابه پای ایشون همراه شدی یا نمازت پشت
سرشون خوندی.
من اینها رو با چه زبونی باید میگفتم.
اما
شرط عشق جنون است ما که ماندیم مجنون نبودیم.
پ.ن:
یکی از اقوام دورمون تو راه برگشت تصادف میکنن و خودش و شوهرش فوت میکنن.
برای خانوادشون مسلما خیلی سخته و غیر قابل تحمل اما وقتی خبر فوتشون شنیدم یاد این مداحی افتادم لباس مشکیشون به تنشون شد کفن.
عاقبت بخیری همان راه حسین است و بس.
ملاکمون برای اینکه ببینیم آدم موفقی هستیم چیه!؟
دیگران میشن سنگ محکمون؟ هر چقدر که با فلانی فاصله ام کمتر بشه یا ازش بزنم جلو من میشم آدم موفق!؟
اصلا کی تعریف میکنه موفق بودن!؟ ملاکهاشو کی تعیین میکنه!؟
شاید برای آدم موفق کسیه که جدیدترین مدل گوشی ایفون داره و بهترین مدلهای ماشین زیر پاش. یا برای خانم x ادامه تحصیل توی بهترین دانشگاه و
وقتی من خانم x معیار و ملاکی برای موفقیت قرار می دم تهش به هرچی می رسم میبینم فاصله ام باهاش چقدر شده!؟
وقتی به موفقیت خانم x رسیدم چیکار میکنم!
دوباره یک آدمی میبینم که از خانم x خیییلی موفق تر . دوباره ملاکهام برای موفقیت تغییر میکنه و دوباره می جنگم برای اینکه به سطح اون آدم
برسم.
اهه چقدر اینجور زندگی کردن کسالت آور ولی با اینکه میدونیم نباید اینجوری زندگی کنیم دچارش میشیم.
حاج مهدی رسولی حرف خوبی زد:
این روزها خیلی هشتگ #ما_ملت_امام_حسینیم
توی فضای مجازی و واقعی میبینیم و میشنویم
حاج قاسم برای این اعتقاد جون داد.
ما چقدر میتونیم پاش وایستیم!
.
.
.
ماها که پای عمل که میشه حاضر نیستیم حتی از منافع کوچیکمون بگذریم. منم منم هامون گوش عالم و آدم کر کرده.
درباره این سایت